Σάββατο 4 Απριλίου 2009


όταν ο ήλιος δύει,τα μάτια μου δακρύζουν,
άλλη μια μέρα πεθένει και μια νύχτα ανασταίνεται...
Άλλη μια μέρα που δεν θα γυρισεί ξανά
και σύ δακρύζεις...
είναι τα δάκρυα του ήλιου,της φωτιάς
και της ζωής σου...
άπλωνες τα χέρια σου ψηλά τον ήλιο να φτάσεις...
ζωή να σου δώσει ξανά...
μα η δύση σε πρόλαβε και ήρθε το σκοτάδι,
τώρα ,νυχτερίδα που ανασταίνεται τη νύχτα
μέσα σε σπυλιές ζείς,μέσα σε έρημα σπίτια
που κάποτε κι αυτά ήταν
ζωή γεμάτα,
τώρα μια κόρη κλαίει...
βλέπει τον ήλιο και χαμογελά...
τη νύχτα θα αναστηθεί ξανά.

3 σχόλια:

  1. τυχαια μπηκα στο ιστολογιο σου.ποσο μου αρεσε αυτο που διαβασα.ξερεις ,χρονια παλευω να βρω την ισοροπια και την αρμονια σ αυτην την τρελα που ζουμε και δεν το εχω καταφερει.το σιγουρο ειναι πωσ σημερα βρηκα μια καινουργια παρεα.χριστινα απο πατρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. η διευθυνση ειναι του κωστα .εγω ειμαι οντωσ η χριστινα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. ΣΌΡΙ!που δεν απάντησα νωρίτερα,τώρα είδα το σχόλιο σου,Χριστίνα!καλό Μήνα σου εύχομαι!όλα τα λουλούδια ν'ανθοίζουν στο πέρασμα σου!καλή αρμωνία!

    ΑπάντησηΔιαγραφή