Δύση

σ'αυτά τα δειλινά

θέλω να ταξιδέυω!

''που να 'σαι τώρα''

Τα χελιδόνια ήρθαν

και φτιάχνουνε φωλιές

στης άνοιξης το σούρουπο

γίνονται οι στιγμές

μα συ δεν φάνηκες

που να 'σαι τώρα

μες του ονείρου μου

τη ζάλι...

τα ματωμένα σου μαλλιά

αγρύπνια του κόσμου,

το καυτό σου κορμί

η άνοιξη μήπως δεν έρθει;

και συ;

είσαι ακόμα εκεί...

αργοπεθένεις σε μια φυλακή.

Μου χες πεί πως...θα'ρθεις,

πως θα'ρθεις ξανά,

πως αυτός ο δρόμος,

δεν είναι μακριά,

ο δρόμος για τη λευτεριά!

που να'σαι τώρα...

πάλι ένα τσιγάρο,

ένα ποτήρι και μεθάς...

μια ηρωίνη,δηλητήριο στο αίμα,

και έτσι με ξεχνάς...

σε μιαν άκρη με πετάς

και με πατάς...

μου υποσχέθηκες ζωή,ξανά

μα συ με ξεχνάς...

που να'σαι τώρα...

<a href="http://pentaedron-kafes.blogspot.com/"

''Αγρια τριαντάφυλλα"

Μέσα στο χιόνι

κατηφόριζε...

Σαν οπτασία

και υπνότιζε...

ανέμελα χρόνια

της ζωής...

τον ορίζοντα κοιτούσες

δεμένα είχες τα μαλλία σου

και καρτερούσες...

εκείνη την ώρα, εκείνη τη στιγμή

που θα σου πω... το τελευταίο αντίο

που το μέτωπο σου θα φιλήσω

ευλαβικά σαν Παναγιά.

Τα χρόνια περάσαν ξαφνικά

ένας αιώνας φάνηκε

λες και ήταν χθες...

λες και ήταν σήμερα...

λες και ήταν αύριο...

...η καρδιά μου θέλει...

να σε δεί...

να σ'αντικρίσει...

Αν ήξερα πως...

θα 'φέυγες...

θα'λεγα στα σύννεφα να κατέβαιναν

στη γη να σε πάρουν...

να σε κρατούν εκεί ψηλά

να βλέπω λίγο ουρανό

και σένα...

Ψυχρός που 'ναι ο θάνατος

και αυτό το μνήμα,παγερό...

μια φωτογραφία μοναχά

που χαμογελά...

κρύβει τόσα μυστικά

ιστορίες παλιές που ξυπνούν...

το νου και την καρδιά...

όνειρα και προσδοκίες

λατρεμένες αγάπες...υποσχέσεις.

τώρα σώματα νεκρά...

στο χώμα...

φυλακισμένα...

και κόκκαλα θα γίνουν

όλο το αίμα τη γη θα ποτίσει

και η σάρκα θ'ανθοίσει

άγρια τριαντάφυλλα.

στον επιτάφιο

τα λουλούδια δεν μαρένονται

τ'άγρια τριαντάφυλλα...

ανθοίζουν...

''Η υφάντρα''

και ύφαινε στον αργαλειό
τα υφάδια της...
και ύφαινε στον αργαλειό
της δόξας το ουράνιο τόξο
και ύφαινε στον αργαλειό
το πουλί που κελα'ι'δά,
δίπλα της ένα μαγκάλι
για να'χει ζεστασιά,
μέσα στη βαρυχειμωνιά.
τα υφάδια της πολλά...
διαφόρων χρωμάτων χαλιά,
φλόκους και κρόσια τα έδενε
τόσο μαγικά!
μα όλα αυτά μέσα,
στης βιομηχανίας τον καιρό
μοιάζουν ξεπερασμένα...
τα δυνατά της χέρια
πέταγαν τη σα'ί'τα
ανάμεσα στις κλωστές,
χτύπαγε τα χτένια
και με τα δυό της χέρια...
μα όλα αυτά ήταν χθές...
μέσα στης βιομηχανίας
τον καιρό...
είναι ξεθωριασμένα.
μα μια μέρα μπήκαν
στο μουσείο τα υφάδια της
και όλος ο κόσμος...
είδε τα μεράκια της.

"Θάνατος"

Ένας άλλος ουρανός...

μία άλλη θάλασσα...

ένα άλλο κύμα...

άνθρωποι γεννιούνται...

άνθρωποι πεθένουν...

στα μάτια μου μπροστά,

γυμνή όλη η αλήθεια,

τόσο πικρή,τόσο σκληρή.

η πνοή της αργή...

ήξερε το τέλος της,

ήξερε πως θα'ρθει...

μόνο με μια πνοή,ήταν χλωμή...

μία μόνο λέξη,πεθένω...

Μάνα, Ζωή, Υφάντρα!

Το έργο αυτό διέπεται από άδεια Creative Commons Αναφορά 3.0 Unported. Προκειμένου να δείτε ένα αντίγραφο της άδειας αυτής, επισκεφτείτε http://creativecommons.org/licenses/by/3.0/ ή στείλτε γράμμα στο Creative Commons, 171 Second Street, Suite 300, San Francisco, California, 94105, USA.

όταν ο ήλιος δύει,τα μάτια μου δακρύζουν,

άλλη μια μέρα πεθένει και μια νύχτα ανασταίνεται...

Άλλη μια μέρα που δεν θα γυρισεί ξανά

και σύ δακρύζεις...

είναι τα δάκρυα του ήλιου,της φωτιάς

και της ζωής σου...

άπλωνες τα χέρια σου ψηλά τον ήλιο να φτάσεις...

ζωή να σου δώσει ξανά...

μα η δύση σε πρόλαβε και ήρθε το σκοτάδι,

τώρα ,νυχτερίδα που ανασταίνεται τη νύχτα

μέσα σε σπυλιές ζείς,μέσα σε έρημα σπίτια

που κάποτε κι αυτά ήταν

ζωή γεμάτα,

τώρα μια κόρη κλαίει...

βλέπει τον ήλιο και χαμογελά...

τη νύχτα θα αναστηθεί ξανά.

Υπέροχη Θάσο,με τα γαλάζια σου νερά
και τις δαντελοτές αμμουδιές σου!
και τις απόκριμνες πλαγιές σου!