''Η υφάντρα''

και ύφαινε στον αργαλειό
τα υφάδια της...
και ύφαινε στον αργαλειό
της δόξας το ουράνιο τόξο
και ύφαινε στον αργαλειό
το πουλί που κελα'ι'δά,
δίπλα της ένα μαγκάλι
για να'χει ζεστασιά,
μέσα στη βαρυχειμωνιά.
τα υφάδια της πολλά...
διαφόρων χρωμάτων χαλιά,
φλόκους και κρόσια τα έδενε
τόσο μαγικά!
μα όλα αυτά μέσα,
στης βιομηχανίας τον καιρό
μοιάζουν ξεπερασμένα...
τα δυνατά της χέρια
πέταγαν τη σα'ί'τα
ανάμεσα στις κλωστές,
χτύπαγε τα χτένια
και με τα δυό της χέρια...
μα όλα αυτά ήταν χθές...
μέσα στης βιομηχανίας
τον καιρό...
είναι ξεθωριασμένα.
μα μια μέρα μπήκαν
στο μουσείο τα υφάδια της
και όλος ο κόσμος...
είδε τα μεράκια της.