όταν ο ήλιος δύει,τα μάτια μου δακρύζουν,

άλλη μια μέρα πεθένει και μια νύχτα ανασταίνεται...

Άλλη μια μέρα που δεν θα γυρισεί ξανά

και σύ δακρύζεις...

είναι τα δάκρυα του ήλιου,της φωτιάς

και της ζωής σου...

άπλωνες τα χέρια σου ψηλά τον ήλιο να φτάσεις...

ζωή να σου δώσει ξανά...

μα η δύση σε πρόλαβε και ήρθε το σκοτάδι,

τώρα ,νυχτερίδα που ανασταίνεται τη νύχτα

μέσα σε σπυλιές ζείς,μέσα σε έρημα σπίτια

που κάποτε κι αυτά ήταν

ζωή γεμάτα,

τώρα μια κόρη κλαίει...

βλέπει τον ήλιο και χαμογελά...

τη νύχτα θα αναστηθεί ξανά.